Φεύγω από τα λόγια αλλά έρχομαι στην μουσική
Μητέρα αγαπημένη των θαυμάτων
Κι ακούω στο βουνό να ανεβαίνει ο δρόμος..
Μόνος που μένει κάποιος τελικά!
Μ’ ένα μολύβι ένα χαρτί και μια ψυχή τραυματισμένη…
Ψιθυριστά να πας στην προσήλωση, ψιθυριστά
Από τα γεγονότα που έτρεξα πίσω τους δεν πρόλαβα τίποτα.
Κι όλο μου έρχονται ποτάμια οι λέξεις
Ζητά ηθοποιία η σκηνή
Γυναίκες με τα ηφαιστειακά σώματα τις όμορφες κνήμες
Και τις γαστέρες του μυθικού πόθου
Γυρνούν μες τον ύπνο μου.
Και θέλω σ’ όλα μου τα πάθη να ενδώσω..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου