Όλο και πιο σκοτεινός γίνομαι πια και το ξέρω

Ήλιοι του μυαλού, μαθηματικές ορθοπεταλιές που οδηγούνε στο άπειρο

Σ’ ένα καράβι ταξιδεύοντας για Κρήτη

Η θάλασσα έχει αφύπνιση αποτελεσματική.

Όλο και πιο σκοτεινός γίνομαι πια και το ξέρω

Ίσως είναι η μοίρα των ζητιάνων

Αυτό που κάποτε τους δίνεται το ίδιο άχρηστο να είναι

Με μια που κάνουνε ζωή.

Τρίτη που γέμισε και τώρα αδειάζει το φεγγάρι

Ναυσιπλοΐα συμπαντική

Έναν θεό ακολουθώ που ίσως δεν ξέρει πια που πάει

Είναι σαν μια καταργημένη αδύναμη περισπωμένη.

Κουβεντιάζω με το σκοτεινό, όλα είναι σινιάλα

Απ’ την απέναντι όχθη- όνειρα ανεκπλήρωτα.

Και σ’ όλα πάνω να φωτίζει ασθενικό το φθόριο.

Κόσμος κουρασμένος αδαής, εγωπαθής και όμως φοβισμένος

Ψάχνει περιφρονώντας και την ηλικία του

Που δεν δικαιολογεί χάσιμο χρόνου πια.

Αν φτάσω στα επάνω βιλαέτια

Οι άγγελοι που συναπάντησα θα με υποδεχτούνε
παίζοντας την αρχαία άρπα τους..

                                      7.5.2012   Ηράκλειο Κρήτη..