Θεσπίζοντας ποιητική σεισάχθεια

Είναι αυτά τα γλυκά μουσικά παράπονα των πουλιών κι οι ευθείες      

νότες τους που κατατροπώνουν τον άδικο αέρα-

        ξημερώματα Κυριακής φλέγεται από θλίψη η πρωτεύουσα

                  Η γομολάστιχα σβήνει την ιστορία του νου.    

Αγρίμι στην κυριολεξία ο άνθρωπος

οσμίζεται και έλκεται από το αίμα, μόνο το αίμα

πληρώνοντας αδρά τους δολοφόνους του.

Πιο ιερατικά είναι πια τα βουνά και τα δέντρα

κι έχουν την σημασία τους όπως
και να το δεις. Η καρδιά μου τ’ αγαπά και τα θέλει.

Τ΄ αυτοκίνητα κινούνται σε σχηματισμούς φυγαδευμένων που

ζητούν να μονάσουν

στο κορμί των μελαγχολικών πόλεων. 

Αιθρία μαγιάτικη.

Στην γλάστρα ο βασιλικός ανάβει τα φυτίλια του και ανατινάζει

την μπαρουταποθήκη του αέρα.

     Να με βρεις εκεί που το φιλί έχει το δίκιο του και είναι

πάνω από τις εξουσίες.  

Εκεί που ο εαυτός που είμαι είναι σαν ο αθλητής ενός

σκληρού αγωνίσματος που όλο συναγωνίζεσαι εσύ ο ίδιος

εμαυτόν μόνο εμαυτόν.

   Θεσπίζοντας ποιητική σεισάχθεια στο κράτος

των απόλυτων Ιδεών..

                                                  27.5.2012