Νυχτερινό συλλάβισμα…

 

Έσβησε μα κρατάει έναν αόρατο ρυθμό ο ουρανός της Βαβυλώνας.

Είμαι αιχμάλωτος των πεποιθήσεων..

Φοβάμαι τις φοβίες μου.

Πλάσματα άγρυπνα μες την νύχτα

Ιδρύουν μια πατρίδα των συλλογισμών

Περπατούν αράδα στην άκρη του δρόμου

Αναφλέγονται.

Γράφει το χέρι μου μα είναι άοπλος ύμνος

Σμίγει φωτιά με φωτιά

Συλλαβίζει.

Η Αττική ξεμπουκάρει στην προβλήτα του πρωινού

Είναι σαν μία αυτοκρατορία παρηκμασμένη

Νιώθω την μακρινή κηδεία της.

Μοιρολογεί το ξαφνικό πουλί το καλό μου

Είμαστε μακριά από τον κάθε ήλιο που θα λάμψει

Είμαστε οι ανύπαρκτοι.

Οι επιθυμίες μας ακούγονται που απαιτούνε

Στερέωσα την ζωή μου στην νύχτα

Τώρα μεσουρανούν οι σκέψεις μου

Γίνονται σαν κορμάκια του γιαλού

Αγγίζονται η μία με την άλλη

Κυκλώνουν την ερημιά και την σφίγγουνε.

Αν δεις στον ύπνο σου εκείνους που έφυγαν

Είναι που θέλουν να ξαναμιλήσουν

Μπαίνουν στο στόμα σου και σε καταλαμβάνουν

Ο θάνατος είναι μια άληκτη μπαρούφα προσευχή…

31/ 5/ 2025