Ανάποδη σπουδή…

Πάλι και πάλι, πάνω στα νοτισμένα γρασίδια, ένα ζουζούνι που περιμαζεύει την Άνοιξη

με τις μεγάλες ακραίες κεραίες του.

Επιμένει.

Και η νύχτα σαν μια ηδονική σκιά ελαφροπατά κάποτε ως το πράο ξημέρωμα.

Όλα που σκέφτομαι είναι που καρτερώντας θα τα βρω

να με περιμένουνε κάτω από τον ολόφλογο ήλιο

αμίλητα.

Σε μένα που περίσσεψε ολοζωής ο ενθουσιασμός μου!

Ίσως εγκόσμιος ποτέ να μην υπήρξα ή

να μην δέχτηκα να θυσιάσω ηλιαχτίδα για να έχω τα πολλά

γρόσια τα ματωμένα Τίποτα.

Ζω με ανάσα αγκουσεμένη. Εδώ

που είναι τρύπια η καλύβα μου και μπάζει ελπίδες

ότι ο κόσμος θα αλλάξει στο καλύτερο και θα ανασάνει

ευλάβειες και σεβασμούς σε όλα τα αθώα τόσο!

2/ 5/ 2025