Τύλιξέ μου το βραδινό φως στην καλούμπα της λύπης
Αδέξιος φαίνεσαι τις νύχτες
είσαι σαν ένα σκουριασμένο γραμμόφωνο
Μια ερυθρά απόχρωση συνείδησης που λες τοξεύει
Στην Λήμνο των Καβείρων
Στο έμπα του ‘’Εγώ’’ ίσως να γίνεται αόρατο το φεγγαράκι των προθέσεων
Μπορεί να βρέχει και να είσαι άσκεπος κάτω από τα αστροπελέκια του ουρανού- Κι οι τρεις
σκοτεινοί θεοί να πρέπει με θυσίες να εξευμενιστούνε
Μην δώσουνε το ταρακούνημα που θα σκοτώσει
Τύλιξέ μου την σκέψη σου σε ένα φθαρμένο μικρό ξυλαράκι
Που ξέβρασε η θάλασσα για να χρησμοδοτήσει
Απλώσου όπως ταραχή επάνω στην σελίδα
Είσαι σαν ένα ρούχο που όταν τσαλακώθηκε
Έκανε το γυμνό σου σώμα πιο να φαίνεται απόψε ποθητό που γκρέμισε
Όλη την αυτοκρατορία των αισθήσεων….
13/ 5/ 2025
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου