Αναγέννηση!....

Μικρό τιποτένιο παιχνιδάκι ο Χρόνος που δεν μας βόλεψε ποτέ.

Δεν ξέρεις πόσο έχω βαρεθεί να περιμένω!

Έχω εγκαταλείψει τα ποιήματα σε έναν ντορβά και πια μαζεύω

Ζαρζαβατικά έγνοιας έξω από τα μεγάλα περιβόλια

Που τα εξιστορεί ο αδυσώπητος ήλιος.

Ας τα αφήσω όλα να υπάρξουνε έως μαρασμό

Έως παραωρίμανση έως έναν χυμώδη αφανισμό τους.

Εξάλλου τι να περιμένεις από μια συγκομιδή που δεν συγκαταλέγει

Προθέσεις του θεού και – γιατί όχι;- του διαβόλου;

Σκέφτομαι έτσι κι έτσι όπως σκέφτομαι στα λέω…

Απαρηγόρητος πάντα θα ζει ο άνθρωπος·

Δεν έχει σημασία αν τολμά ή όχι να γκρεμίσει την αόρατη μεγάλη φυλακή του·

Ανθίζει το αίμα του κάτι φορές και είναι σαν να τον ζώνει η Άνοιξη·

Ε ρε ωραίος που είναι τότε αυτός ο λιλιπούτιος ζωγράφος!

Σκαρώνει σχέδια για το μέλλον, μιλά με χρώματα!

Αλλά

Τον άλλον καιρό

Είναι ένας ταπεινός ρακοσυλλέκτης που περισυλλέγει ουτοπίες

Και

Τις αποταμιεύει στο φαρδύ ταμείο της δουλικότητας.

Εδώ σε θέλω!

Να τον ξυπνήσεις τούτον το αρχαίο σκλάβο και να του εμφυσήσεις

από την αρχή

Το νέο πνεύμα μέσα του που θα τον ξανανιώσει!

Ουίλιαμ Μπλέικ, ο οραματιστής