Του καιρού και του κόσμου τα αινίγματα…

 

Όσο και δεν μιλάς τόσο κι η σκοτεινή πλευρά σου αναγνωρίζεται

Να φλυαρεί ωραία πλάι στην όχθη

Του ποταμού.

Και λυρικά κυκλάκια του νερού από το χέρι σου

Ωραία σχηματίζονται έως που σβήνουν.

Ο έρωτας ηχεί με έξαρση και στρογγυλά.

Σε είδα και σε είπα.

Με τις φαρδιές πλεξούδες σου, σαν να περπάτησες για ώρα πριν

Την αυγή.

Και οι συνομιλίες μας-

πέφτοντας στο νερό-

μια μακρινή Παρασκευή

Γράφουνε απαρχής το αρχαίο παραμύθι·

και πιο γυμνή μας δίνουν την αγάπη.

Χωρίς ιδέες πια σε έναν νέο κόσμο

Επάνω στον κορμό ακουμπάμε της ανάμνησης.

Εκεί όπου είσαι θα σε αναγνωρίσω

Στριμώχνοντας βαθιά μου τα αισθήματα. Κάθε καιρός

Έχει μία κερκόπορτα να τονε εκπορθήσεις:

Όταν ανοίξω την καρδιά μου θα προβάλεις σαν θεά.

Με αποσιωπητικά σε φτάνω και θα σε φωνάζω

πάντα με τα ιερότερα θαυμαστικά!

16/ 5/ 2025