Του πρωινού το πλησίασμα…

 

Με κέντησε η λιακάδα σαν με μια οσμή από θειάφι.

Το δέντρο επλημμύρισε τον δρόμο με ανθάκια.

Η Αττική μια λέμβος ντεραπαρισμένη.

Αυλός στις φλέβες μου ο αόρατος καημός.

Ευσύνοπτη Πεντέλη, οι ανηφοριές γίνανε απλησίαστες.

Όταν πεθάνω θα με πούνε τα κοτσύφια που συνάντησα-

Πολύ πρωί που έφερα το βήμα μου ως την αυγούλα.

Μία και δυο, η φύση είναι πάντα ένας όμορφος σκοπός!

Ω πάψε να με λιώνεις λέξη που σε πλησιάζω

Και μου τρυπώνεις μες τις τσέπες σαν το νόμισμα το ελάχιστο-

Αρραβωνιάζομαι την τύχη μου την σκοτεινή μαγκούφα

Η έξοδος της νύχτας πρώτα πρώτα μέσα μου ακραία συντελείται…