Η πιο γυμνή ανάμνηση που είσαι…

Καθαρός κάθετος ύμνος κλωναριών που σείονται μες το πρωί αδάμαστο αεράκι

Που σουρώνει την υγρασία των φυλλωμάτων· κι εσύ

Που το όνομά σου είναι θάλασσα και που είναι

Ήχος από φυσητό γυαλί και γκρεμίζεις

Την μελαγχολική μου μέρα την πολλά φθαρμένη.

Κάθομαι μια στιγμή να ανασάνω την γαλήνη να

Δω αυτόν τον σπόνδυλο του φεγγαριού που λες λικνίζεται

Πάνω από τις πολυκατοικίες σαν δρεπάνι αμετανόητο ξανθό

Και ηφαιστειακό γέννημα όλο.

Απόψε το στήθος σου κραυγάζει είναι μια λέξη που γεννιέται απ’ την αστραπή

Και τρέπει την σκιά μου σε καλό της

Προς της Ανατολή που ακόμη δεν

Ήρθε. Να εδώ

Που σαν πεσμένο φύλλο παρασέρνομαι προς την ανάμνηση προς

Ένα ποίημα που ξεστράτισε και δεν μου ανήκει πλέον είναι

Λυχνάρι μες την νύχτα μου φάρος γυμνός….

Όπως η τρυφερή γαστέρα σου ολόφωτη είναι!

24/ 6/ 2025

Όλες οι