Καταγραφή σε τόνο προσκυνήματος!...

Ζουλιγμένος ο ειρμός των λέξεων και σαν ένα ατμόπλοιο το λεξιλόγιο ξεκινά να πάει

Στην μακρινή γεωγραφία των ιδεών: εκεί όπου οι συνάξεις

των νεφών τραμπαλίζονται επάνω από τον ορίζοντα και καταλήγουν

Μια σιγανή βροχούλα άκρως τοπική, όπως μία μυθολογία

επιμελώς καλά αποκρυπτογραφημένη!

Στην Αττική,

στο ασύνορο τοπίο

ενός πρωτευουσιάνικου αγέρα.

Ποτέ δεν θα κατανοήσω τα αρχαιολογικά απομεινάρια που μπαλώνουνε τη άποψη της φιλαυτίας

Που έχουμε για να μην ζούμε μες την οικουμένη περιφρονημένοι…

Επιστρέφω με το φτερωτό άλογο της νιότης,

εγώ ο φοβισμένος γίγαντας των αινιγμάτων,

Σουρώνω από ροσόλι που ανατινάζει το αίμα μου,

Έχω μια μοίρα όπως έχουν όλοι,

Αυτά που ψιθυρίζω έχουνε καλή κατάληξη!

Και τα ποιήματά μου,

σκευή ιερά όπως και να το δω και να το λέω

αγγίζουν άλλη ύψη που με καθηλώνουν σε προσκύνημα-

Μιλώ κι όσα μιλώ είναι τύπος των ήλων

Αυτός που αναγνώθει συμμετέχει και στο σώμα και στο αίμα

Είναι μυσταγωγός σε ένα δράμα που ούτε τολμώ να λέγεται!...

Όλες οι αντιδράσ