Να που κι η μέρα ήρθε και της Ποίησης το έργο
Στερεώθηκε στον λίθο τον εγκόσμιο. Κηρύσσοντας
Αβέβαιες βεβαιότητες και πάλι πάω
Ιδού εγώ που διάβηκα στα σκοτεινά·
Το πόσο άτυχος προσέτρεξα σε ρήματα ξεθωριασμένα
Πέφτω πέφτω πέφτω
από εγωισμό συντακτικού και αντωνυμία αναμμένη
Αποστερούμαι φως που να είχα θα έπρεπε, καίγομαι
έσωθεν κι αφ΄εαυτού
Φυσώντας την μελαγχολία την σκόνη μου να φύγει
όπως μπουχός επάνω στα στιλπνά τα φύλλα των σελίδων μου
Πληγώνοντας τα σπλάχνα μου έως θανάτου
Βλέπω μακριά και είναι τα προγνωστικά με την καρδιά μου
Μέσα μου είναι στερεωμένος ο ρυθμός…
Αν αγαπώ ‘’να λέω’’ ίσως είναι μια ευτυχία που μου χαρίστηκε
Και δεν πειράζει που θα με δικάσουνε κι εμένα και κακότροπα τόσο!
4/ 7/ 2025
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου