Ο χρόνος μηρυκάζει τις σιωπές και ζαχαρώνει την ευαισθησία μου·
Ξέφραγο είναι αμπέλι όπου ο όνος αγαπάει να έρχεται·
Ο άνους παγιδεύεται σε ‘’νομίσματα’’ λες και κατάλαβε ποτέ του πόσο κάνει
ατόφιο παράδεισο·
Μιλώ από τα σπλάχνα μου και βλέπω
Τις γαλαρίες του ήλιου που τις δρασκελούν οι ιδρωμένοι εργάτες
Της γης οι συνοδοιπόροι μου!
Κι όλο πηγαίνω
Στου μακρινού βουνού την υπεραξία, δυσκολευόμενος
Να αποστηθίσω την πελώρια λευτεριά μου την αέρινη!
Μπορεί να είμαι ο νυν στιχοποιός που σε τοξοβολίες ξόδεψε
Την μισή ζωή του και βαλέ
Να μάθει να χτυπάει διάνα στο ορμητήριο της καθαρής καρδιάς.
Ψελλίζω λόγια που όπως ένα κουκούλι είναι
Μεταξοσκώληκα που ‘’πράττει’’ μια ωραία πεταλούδα!
Όπως και να το πω, προκύπτει ένα θάρρος κι ένα φως!
5/ 7/ 2025
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου