Φεγγάρι σαν γεώμηλο του ουρανού…

Τι φυτρώνει στον κόρφο σου και τι

Υπόσχεται ακόμα κι η νύχτα

Που ποντάρει στην ρουλέτα του σύμπαντος; Ξαφνικά

Όλο το εύρος των σκιών απομακρύνονται και μια μυθολογία

Περίτρανη, ορμά λες και στον ύπνο μας, αγγίζοντας

Και την ψυχή μας την ίδια, συνθέτοντας

Μια μουσική βελουδένια!

Τότε

Που οι απόμακρες πια αντιρρήσεις μας σκάβουν βαθιά

στου ουρανού τα χωράφια και

Ένα φεγγάρι σαν γεώμηλο χορταστικό διαλαλεί

τέλος στην πείνα μας και με μια ψίχα

Γεμάτη, ατόφια, αμυλώδη, εφορμά

Από το βλέμμα μας στον ουρανίσκο να διατρανώσει

πως η αφή από μία κλωστούλα τόση δα πάντα θα πιάνεται για να φανεί

που η χόρτασή μας είναι ψέγος πέρα από τα όρια

των ονείρων και

ποιητές θα έχει νομοθέτες πάντα η καρδιά!

10/ 7/ 2025

Όλες οι αντιδρ