Πλέει το χνούδι των λόγων μας σαν πεταλούδα που ελαφροπετά.
Η Αθήνα γεμίζει άγουρες ήττες.
Όλα θα έρθουν στην συντέλεια το τέλος όλων θα είναι
Την περιπλανώμενη τόσο!
Όλα τα ποιήματα βαραίνουν τον προσανατολισμό που έχω·
Ο κόσμος είναι ενάντιος θόλος είναι ανάποδη προσευχή·
Στον κόρφο μου φιλοξενώ πουλιά και πόνο·
Είμαι ο γυμνότερος απ’ όλους τους ενδεδυμένους πρίγκιπες·
Όσο υποψιάζομαι, απέχω!
Γράφοντας ουτοπίες λοιπόν ανασκευάζω το κονάκι μου
Κοιμάμαι σε στρωμνή που αγκυλώνουν μέσα της οι αγωνίες καταιγίδες
Ο στίχος δίνει φρένο και κατάφαση
Κι όμως από τις αντιφάσεις ζω με την σωστή ανάσα μου κι ανδρώνομαι.
Κι η νύχτα
Είναι σώμα και αίμα είναι παλμός
Αισθάνεται η νύχτα έχει συμπεριφορά είναι αποκαλυπτικό φεγγάρι
Έχει θεό και έχει τις αδυναμίες του
Έχει και ύφος όπως ήσυχα υπερυψούται και αγγίζει τα βουνά
Καταλαβαίνω τον πλουραλισμό στο αίμα της είναι μία νεότητα που δεν την βρήκα σε ένα πόστο.
Όπως χαριεντίζεται η υπεροψία μου με την ακμαία μοναξιά
Έρχεται το τραγούδι σαν ένα παιχνίδι πλουμιστό που τρέμει μες τον αραιό αέρα
Σ’ όλα εξέχει ένα ζοφερό παράπονο ίσως να είμαι ένας ζήτουλας που ολοένα απελευθερώνει
Ψυχές και βασανάκια ένα σορό πανάθλια μοίρα
Ενός δραπέτη που δεν έφυγε και όμως απ’ την φυλακή του!
1;1/ 7/ 2025
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου