Ακάθιστος ύμνος!...

 

Εντάξει τα συντάγματα των ανέμων που τρυπήσανε την νύχτα με τα φλογισμένα μάτια τους.

Σ’ όλα μια δίνη εξουσιαστική στερεώνεται.

Αδυνατώ να είμαι δόγμα και περιορίζομαι σε ένα ποίημα που ερήμην μου δουλεύει για

Την υστεροφημία μου.

Σκάβω σε λεκτικά ορυχεία.

Εξόρυξα τα πιο ντελικάτο χρυσάφι των ιδεών.

Αυτός ο φόβος τώρα να σκαλίζω τα πετρώματα σκυφτός μέσα σε μαύρες γαλαρίες

Φράζει τα ασθενικά ρουθούνια μου και με παιδεύει να κερδίσω άφθονον αέρα.

Μένω στα ίδια που είχα πιστέψει κατορθώματα.

Ακάθιστος ύμνος!

30/1/2025

Καθαγιασμός, έξω από κάθε κούφιο λόγο!....

 

Το πρωινό ονομάζει το πουλί επικό και το χρίει με λιβάνι λιακάδας

Ο Ιανουάριος δραπέτευσε από την απομόνωση- νάτος χαμογελάει!

Όλα τα έπαθλα της αγνότητας στα ανθεκτικά δέντρα του χορευτικού αέρα

Αν νιώσω την ‘’ουσία’’ θα νικήσω όλες τις μάχες, ναι

Το φιλοσοφικό λιθάρι θα αντανακλά την θραύση που ξεστόμισε η αιωνιότητα

Όλα ερυθρός ακάθιστος ύμνος

Όλα επίκεινται…

Στο σάλιο του

Γυμνοσάλιαγκα που αραδίζει μες τον γλιστερό δρόμο,

η μέρα φυλακίζει τις αξίες της

Χαριεντίζομαι εκμηδενίζοντας και τον εαυτό μου ακόμα

Θα με αποκρυπτογραφήσουν στα μεσάνυχτα της ανθρωπότητας

Δεν μου συγχώρεσαν την μεταφυσική πρωτοτυπία

Ο χρόνος είναι μια αντίληψη να μην αντιλαμβάνεσαι κανένα αστείο

Να παίρνεις σοβαρά τις καλουπωμένες σου ψυχολογίες

Που εκβάλουν στα ρηχά της Ποίησης και σε ματώνουν…

Το χέρι μου είναι ένα αδέκαστο πριόνι

Που σκουντά την αλήθεια έως τον αφανισμό της

Αποδιώχνω την σκοτεινή όψη αλλά μου επιστρέφεται

Αναλογισμένη με ρήματα μεθοδικά

Σαν μαθηματικές αράχνες που εγκλωβίζουν την Ιδέα στο εξισωτικό κουκούλι τους…

Αισθάνομαι την λύπη σαν μια έκρηξη φωνήεντος που τσουρουφλίζει

τα νοήματα μιας αγρύπνιας

Διογκώνεται η μιλιά μου

Μπορεί ό,τι κατέγραψα να είναι ένας περίπατος στο παρελθόν

Ωραία τον έζησα, λες τον απόλαυσα κάτω από τον σκιερό πευκώνα, ξεζούμισα

Την ηλιαχτίδα- κανένα βήμα μου δεν πήγε στράφι

Και σαν μονόβολο όπλο η σκέψη μου έβαλε πυρ στην ζέστα του Γενάρη που τελειώνει

Αφήνοντας απλήρωτο το ιδρωμένο μου γραμμάτιο.

Έσμιξα με διάνοιες των αινιγμάτων…

28/1/2025

Όλες οι αντιδράσεις

Αθηναϊκό ντούρο φεγγάρι…

 

Όταν κρεμάς άρματα στην αλήθεια, ο ουρανός σκεπάζεται από μια κουρασμένη κατάνυξη·

Τούτο είναι το ελάχιστα ορατό

Ρόδο που τρέχει με το άρωμἀ του

μες τους αιθέρες·

Κι αυτός που καταγράφει την ιστορική στιγμή, αυτός ψαρεύει

την πιο επιτυχημένη λέξη

Την εύοσμη και βαρύγδουπη, να την απιθώσει

Στην απαλάμη του Βοριά.

Όλα τα πράγματα θα ερμηνευτούν απ’ την ορμή τους:

Κλαδιά που συνομίλησαν με το αέρα, θροΐσματα που σκόνταψαν στο άπειρο, λόγια, κουβέντες

Ήσυχες, σαν που ξεδιάλυναν αυτό που ήτανε μια φιλική κατάσταση, αόρατα

Συντελεσμένα θαύματα, μια μηχανή

Που πλέκει την ανθρώπινη διάσταση

Των πραγμάτων, με διψασμένες για την περιπέτεια

Των ερώτων φανταστικές ιδιότητες.

Πιο πέρα απ’ τις ιδεολογίες και τους αριθμούς,

είναι μία πεποίθηση στερεωμένη μες τον νου του ανθρώπου

Που ζει για να αναιρεί, κάθε μια μέρα,

ό,τι ανήκει στην ριμάδα κόλαση, στην ματαιοδοξία.

Απόμερα μες τα προάστια ζει αυτός ο ονειροπόλος της φθοράς, αυτός ο ύμνος που συνθέτει

Είναι ένας κριός πολιορκητικός που κατατρόπωσε όλα τα κράτη της κακίας. Αθήνα,

Σφυγμομετρώ τον πιο κρυφό παλμό

Της μοίρας σου, όπως τον πράττουνε χιλιάδες ζηλωτές, που σε κρατούν ψηλά

Λιγάκι μόλις κάτω από την ερημιά, λιγάκι

μόλις κάτω από την πιο μειλίχιά σου διάσταση…

28/1/2025

Έτσι σαν που να θέλω να αποτρέψω κάθε ολοκαύτωμα….

 

Θα τάξω μιαν ημέρα στον παράδεισο- όμως σε κείνον

που έχασε τα πάντα μες τις γαλαρίες της σιωπής, κουρέλιασαν

την ακριβή του αξιοπρέπεια, τι να τάξω αλήθεια;

Αίμα κι αφανισμό διδάσκει η ιστορία του πόνου.

Σαρωτικά κινήματα να γίνει σκόνη ο άνθρωπος- με πόσα πολιτεύματα

θα πληγωθούμε;

Πίσω από το συρματόπλεγμα την ολοφάνερη απειλή η μέρα

είναι ηλιόλουστη όμως χαμένη

για κείνους που η μοίρα τους σημάδεψε. Όσοι

δεν γίνανε τροφή για τα κανόνια

Λιώσαν τα κόκαλά τους θρύβοντας και την ψυχή τους μες τον μαύρο αιώνα.

Αν σε σκουντήσει ο θάνατος, λυπήσου τους χαροκαμένους-

το στόμα της κολάσεως σαν τάφρος χάσκει εξοντωτική,

Τι ένστικτο πιο φονικό από του άγριου ζώου

έβαλε η φύση μέσα στον πιο σάπιο άνθρωπο; Τι ένστικτο;

Και ποιος το έπραξε αυτό το σκοτεινό κατόρθωμα; Αλήθεια ποιος;

Σε ποιήματα όσο και αν θα κλάψω και θα ολοφύρομαι

θα μείνει μια οσμή από καμένη σάρκα μια οσμή από καμένη που λυτρώθηκε ψυχή·

Θα μείνει η μάνα που σαν άυλη μορφή μπήκε σε φωταψία παραδείσου, και κάτι

στο στήθος μου θα σπάει το στήθος μου, να μείνει

αυτή η Αλήθεια η δακρύβρεχτη που αγιάζει όλους τους πονεμένους. Και σκέφτομαι

μην γίνουνε τα θύματα οι νέοι θύτες

στο φοβερό ανοσιούργημα του κάθε παραλόγου γύπα που με σάρκες θα θραφεί

αισχρότερος κι απ’ τους αισχρούς ακόμα…

27/1/2025

Όλες οι αντιδράσ

Μνημόσυνο για έναν πόνο που πλαταίνει…

Ο πόνος που δεν μπόρεσε να κλάψει είναι μια πίκρα διατρανωμένη

Που κάνει κουρελόχαρτα τα φιλοσοφικά πτυχία μας. Ο πόνος

Είναι ένα μελάνι βροντερό. Σαπίζει

Τις συνειδήσεις που ξεστόμισαν τις αδικίες. Βρισκόμαστε

Στην άλλη υπόσταση στην ξέπνοη ύλη στον πληγωμένο πηλό.

Αντηχούν οι φωνές των αθώων τα ασύνορα πεδία του πουθενά, δεν πάμε

Παρά σε έναν χαμό πιο φοβερό

Από μιας πυρκαγιάς το ξημέρωμα. Ματοβαμμένη η αυθάδεια της εξουσίας

Κάνει την ύπαρξη φτενή και κολασμένη, όλοι

οι μεταφυσικοί σταθμάρχες του άναρχου σκορπούν το παραμύθι του θανάτου

Σε αφθονία.

Με πλησίασες κείνο το βράδυ ακόμη σε ακούω μιλάς

Σαν με απόκοσμη φωνή απονενοημένα.

Βλέπω τα μάτια σου που με κοιτάζουν σε χρόνο

Που δεν είναι δικός σου ούτε

Δικός μου δεν είναι.

Και σαν μία σκιά φεύγεις αγκαλιάζοντας τις άλλες σκιές

που τραβούν τις κουρτίνες του φόβου να μείνει

Μια ιστορία του κακού που γκρέμισε τον κόσμο μας και άφησε

τριγύρω μας χίλια κομμάτια

Μαρτυρικά…

27/1/2025

φωτο από Ανθη Λουιζ

Η μουσική ενός εσταυρωμένου…

Ξεφλουδισμένο φρούτο η ανάμνηση και το καρπώνονται όλοι.

Με τα μάτια και τον νου σκηνοθέτησα.

Όταν τελειώσανε οι ελπίδες, είδα τον κόσμο μου να βουλιάζει στο αίμα.

Μόνο η μουσική με συντρόφευε- μόνο η μουσική.

Κι έγινε νίκη έξω από τα στρατόπεδα της κολάσεως.

Την αποστήθισα σαν αναπνοή μου.

Κι εκείνη η φιγούρα που την σκόρπιζε τριγύρω σαν παρηγοριά

Ήτανε άντρας; (δεν θυμάμαι!) ήτανε γυναίκα; Τι να πω;

Στεκόταν έξω από κάθε μου πραγματικότητα και χλεύαζε

Το φοβερό σκοτάδι της κακίας,

στεκόταν μέσα στην πιο ωραία και αθώα πραγματικότητα που ξέρω….

26/1/2025

Όλες οι 

Καταγραφή ενός κλήρου που με σκούντησε να υπερασπιστώ το Ποίημα…

 

Όλος ο κόσμος να γκρεμίζεται και να ορθώνεται μια φυλακή

από κρανία και σκελετούς διαλυμένους.

Η Αλήθεια μία καταρρακωμένη κόρη που δεν είναι του ματιού και ούτε

με τα μικρά σοσόνια της και τα γυαλιστερά παπούτσια της που παίζει

κουτσό σε ένα σχολικό προαύλιο…

Λεπτοφυείς και αναντίρρητα ωραίοι οι λεπτοδείχτες-

Μοιραίοι ως την φωτιά· και ήσυχα

μαζεύουνε σπυρί σπυρί το μεγαλείο της αιωνιότητας…

Ο Χρόνος άτμητος και με συσπειρωμένες γοητείες,

περηφανεύεται για κείνο που αφήνει φιλοδώρημα σε μιαν ανάμνηση

σερβιτόρα.

Γράφω και έβγαλα συμπέρασμα από τα τεκταινόμενα.

Το σώμα δεν μιλά πολύ και πάντοτε το σέβομαι- το σώμα είναι ύμνος.

Και όπως άφθονο είναι απόψε το μηδενικό φορτίο

της ερημιάς και δεν το καταφέρνω

μια μεγαλομανία μένει να σκαλίζω λεξιλόγια και κουρασμένος ύστερα να πέφτω στο κρεβάτι μου,

στην μέσα κοίτη ενός φαντασιόπληκτου μυαλού…

Όλες οι αντιδράσεις:

Παγανιστικό ξημέρωμα…

Στο ξημέρωμα ένα κουρασμένο φως αγγίζει την μάντιδα δάφνη της αρχαιότητας.

Η σκέψη που κάνω είναι λίθος ή ουτοπικό παραλήρημα;

Δύστοκη η βλάστηση χαντακώνεται ανήκοντας στην περιουσία του στυγνού χειμώνα.

Όλα μια αστραπή πριν μπούμε σε ανοιξιάτικο παράδεισο.

Σε νιώθω πια, είσαι μια ανάσα από μένα, είσαι πάντα μέσα στις λέξεις μου, λιγνή φιγούρα που μαλώνει με τον άνεμο, είσαι εδώ

Που το χειροποίητο ποίημα καταφέρνει να ψιθυρίσει μια αποκαθήλωση για το εσταυρωμένο νόημα· είσαι εδώ…

Κι ανάμεσα από τα πνιγηρά δευτερόλεπτα προβάλλει

Στο σμίξιμο των κλαδιών της χαρουπιάς, ένα πουλί

Πουλάκι νυσταγμένο που ομονοεί με τα μυαλά μου και εικόνα είναι

Άλλης ζωής αθωότερης…

24/1/2025

Με μια φθαρμένη ιδιότητα…

Πάμφωτο πρωινό

ανασαίνοντας τους πολέμους της δημιουργίας…

Στον ήλιο λαχανιάζουν οι αναπνοές

ο κόσμος

διαμοιράζεται σε τσαρλατάνους

Που ελεεινολογούν υπερασπιζόμενοι τις πολιτικές της φθοράς-

ετούτο

είναι το μαραγκιασμένο σύνολό του…

Κι ο ηγέτης, (ντεραπαρισμένος κι αυτός μέσα σε μια ανήθικη δίνη)

Επινοεί αντιπάλους φανταστικούς

για να νικήσει

Και να λογαριάσει αλλιώτικα τα φράγκα του…

Πλέουν μεθυστικά γιασεμιά στον αέρα

Η μέρα λεβεντώνεται με φιλαυτία

Όλο το σύστημα δουλεύει

‘’καλώς’’

Διεγείρει το πάθος μας σε κορύφωση-

Μόνο ο τουφεκισμένος μέσα μας εαυτός δεν μπορεί

Ευτυχία έστω κι ελάχιστη να νιώσει…