Σμίγουμε ολοένα πιο λαμπρά…

Συναντώνται οι σχέσεις μας μέσα στους καιρούς

τους δύσκολους και στράφι πάνε

οι θελήσεις μας οι καλές.

Μπορεί από ουσία ολέθρου να ξεγίνεται το όνειρο κι εγώ

μπορεί να κρατώ ηλιαχτίδα

και αλφαδιάζοντας το Τίποτα να πηγαίνω

κόντρα στο Πνεύμα των Καιρών.

Αράζω κάτω από θεοτικό

πλάτανο και άρα

ζω κοιτάζοντας το διθυραμβικό αεράκι

της θαλάσσης.

Αετιδεύς που περιμένει στην φωλιά του

το στοργικό τάισμα της μάνας του Φύσης.

Γύρω μου ο πόντος, η αέναη φρυκτωρία

των νικηφόρων Απόψεών σου

απόψε που Εσύ είσαι Εγώ και είμαστε Ένα

αδιαίρετο βασίλειο και πατρίδα

που μέσα μας έχει χαράξει σύμβολα και πόνο…