Ο άνθρωπος…

 

Για την υστεροφημία μου κρατώ ένα άλικο ρόδο

Που με στεντόρεια φωνή λαλεί μες την αιωνιότητα!

Κραταιά είναι η λάμψη του αιώνα

Και θα βρει τον τρόπο του ο άνθρωπος

Απομνημονεύει όμορφα λόγια

Και ανθίζουν μέσα του εύμορφες του-λύπες!

Να τον παραστέκεσαι γιατί θα ξεκεφαλώσει απ’ το χάος

Αγέρωχος, ηθικός και νεόκοπος!