Όσες οδύνες και να ζωγραφίσεις πάντα μία θα μείνει ανιστόρητη
Δεν θα μπορέσουν να την πουν τα λόγια σου ούτε τα χρώματά σου-
Ανήκει η ζωή στην ζωή -κι ευτυχώς!- έτσι φαίνεται
Η αξία της κι η θέληση να νικήσει τα πάντα·
Α αναπνοή που αναδύεσαι απ’ τα χαλάσματα
Που χαστουκίζεις το πρόσωπο του θανάτου
Α αναπνοή που βγαίνεις μες απ’ τα συντρίμμια
Θεϊκή αναπνοή, ασφαλισμένη
Κι επάνω από τον όλεθρο κοιτάς και δικαιώνεται
η δίψα για ζωή που όλα τα νικάει-
ενός παιδιού το μάγουλο όπως η μοίρα το αγκαλιάζει με συμπάθεια
και γίνεται ο πλανήτης μια κοιτίδα που ο άνθρωπος ευτύχησε να ξέρει..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου