Εωθινό…

Ύστερα από άγονες σιωπές πέφτω μέσα στην πόλη, κεφάλι

αγύριστο, συλλέγοντας το ερωτικό σκοτάδι

Της νύχτας, άγρυπνος όλες αυτές τις ώρες, μηχανευόμενος

Αταξία και αντιφάσεις-



Το αίμα μου ανταρτεύει το αίμα μου

σιγανομιλά

Στα πρωινά πουλιά, κανέναν δεν τρομάζω

Πια, ανακοινώνω την πίκρα μου, καθοδηγώ

Το φως που έρχεται, σαν μικρό πυροτέχνημα, μια φασαρία



Στα πεζοδρόμια, καιροφυλακτεί η κουκουβάγια

ν’ ακούσει

τα μυστικά της νοικοκυράς

Που ανοίγει τα παράθυρα και κοιτάζει

Αυτοκίνητα να περνούν σαν σουλουπωμένες ιδέες που

δεν βγάζουν οπουδήποτε-



Είναι σαφές, μια τρύπια θέληση οργανώνει όλη αυτήν την συναυλία

Των πουλιών, η μελαγχολία εξακολουθεί να υπάρχει όμως

Καρφιτσωμένη πάνω στα φύλλα

Του ευκαλύπτου που μαλώνει με την ηλιαχτίδα, ενώ

μπορώ ξεκάθαρα να δω

Την αυγή να διαλαλεί ευτυχισμένα

Φωνήεντα και νότες ως τον επάνω μαχαλά.