ΙΕΡΕΙΕΣ ΣΤΟ ΠΑΘΙΑΣΜΕΝΟ ΦΩΣ.

Οι νύχτες τρώνε τα φεγγάρια μου κι εγώ πεθαίνω
Μες τα ξενοδοχεία που ρημάζει ο βοριάς
Θλίβομαι να ξιφομαχώ μ’ αγγέλους- σε πόλεις
Παλιές
Με κάστρα
Με άνεμο
Και πάλι νέες όμως- σαν
Να βγαίνουν 
Απ’ τις οθόνες υπολογιστών 
και μας ξενίζουν
Πως ξεδιπλώνουν φόβο μες τον χρόνο..

Αποκρυπτογραφώ τον κώδικα της σιωπής τους·
Λίγοι μου αρέσουν άνθρωποι·
Στηρίζομαι το πιο πολύ σ’ αυτό το λιλιπούτειο σπουργίτι
Που όλο χοροπηδά μπροστά μου και μου διώχνει την μελαγχολία
της ζωής!

Τώρα όχι άλλα ψέματα! Λατρεύω την σάρκα
Την αμαρτία της, την εκδοχή της
Η ηθική της να ‘ναι μόνον η λαγνεία.

Κορίτσια με τ’ ωραίο στήθος, μούσες
Νεράιδες, μάγισσες, θεές μου
Μέσα στον πόθο μου που παρελαύνουν
Ιέρειες στο παθιασμένο φως!

Δεν αντέχω να προσμένω τον έρωτα, θα πάρω το φιλί σου
Θα πάρεις τα νιάτα μου, θα πάρω το ξίφος
Που λαβώνει καρδιές·
θα κλείσω την πόρτα!

Γυμνοί και ορφανοί θ’ αγαπηθούμε!

11.5.2008