Πέντε άστρα σαν κειμήλια του προγονικού ουρανού..
Κι ένα τίμημα να έχεις κάτι που δεν έχω κι ούτε το επιθυμώ..
Φορτία ελαφριά, ψυχές που μαστίζονται
Και μόνο όταν ξημερώνει, η πόλη
εγκαταλείπει το μπαρούτι της
Στα ορυχεία και βάφει με λούστρο
Αισιοδοξίας τα ανεξάντλητα προάστια.
Τι θέλει ο φτωχός; Μια θαλπωρή που του λείπει
Μία κουβέρτα, μια φραντζόλα ψωμί
Και λίγο απόκομμα από ανένταχτο όνειρο.
Αναπνέω την βροχή, κάθε σταγόνα της
Ανοίγει μια σελίδα μες την νύχτα όπου ο αέρας
Λιγοστός μαστίζει τις παρειές των δέντρων και χλευάζει τις πυρωμένες καμινάδες.
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου