ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ..

Όλα ξεδίψασαν με τον ερχομό σου και πάντως

η στιγμή

που ζαλίζεται το αγιόκλημα του δειλινού να έχει

εντόμων πολιτείες ασημένιες όπως

να αχνίζουν πάνω στ’ ανακατεμένα μαλλιά του..

Ασυνόδευτος ο σβησμένος Φεβρουάριος

λυράρης τελευταίος του χειμώνα

ξένιαστα βρίσκει την χρήση του καλοακονισμένου μαχαιριού

ν’ αναταράξει τα αιθέρια σωθικά του..

Το κορίτσι αποφεύγει να κοιτάξει προς τον ουρανό·

ένας άγγελος συνέχεια το ερωτεύεται·

είναι μυθικό ξόανο το δέντρο που δεν έχει άνθος-

μόνο  μ’ ένα γυμνό κλαδί του προκαλεί τον πανταχού παρόντα

ζωγράφο..

Ανοίγομαι με χίλιες πόρτες του μυαλού·

εισχωρεί το φως,

ελπιδοφόρο.

Νεότερος κι από του ήλιου αποκάλυψη..

Γράφω ποιήματα από ανάγκη  να αισθάνομαι κοντά στον κίνδυνο

να ομολογήσω περισσότερα απ’ ότι κάνουν οι άνθρωποι…

Και αναιρούμαι μες τις χώρες του μυαλού όπου τα πολιτεύματα

είναι περόνες της χαράς

απασφαλισμένες

να εκραγεί παθιάρικα η ζωή.

28.2.2008