Λυπάμαι τις μέρες που φεύγουν χωρίς να κοιτώ τα όμορφα μάτια σου-

Λυπάμαι τις μέρες που φεύγουν χωρίς να κοιτώ

τα όμορφα μάτια σου-

εκείνες τις μέρες

που δεν σε αγγίζω γιατί ένα πείσμα στριφνό

μέσα μου επιβιώνει.

Και τότε

–όταν συνέρχομαι- καταλαβαίνω

πόσο μου χει λείψει το φιλί που αγωνίζεται δόντια με δόντια

να απλουστέψει την ψυχή.

Μιλώ με μια ευφράδεια του πικραμένου                                  

που νιώθει να του χάνεται η ζωή

και θέλει να προλάβει να την πει με λόγια. Δεν γίνεται:

είναι ο χρόνος μέγας μακελάρης-

αφανίζει τα σύμπαντα.

Έτσι που τώρα να μιλώ λευκά και να μου στέλνει πίσω μαύρο..

Κι εγώ να καταπιάνομαι να το γυρίζω πάλι σε λευκό..