Φορούσε τις ιδέες του πάνω απ’ όλα.

Στις κρύες μέρες του χειμώνα

Άναβε τα καλοριφέρ των ιδεών να ζεσταθεί.

Η σιωπή του λυρικό παράπονο.

Δεν του έφτανε ποτέ μία τελεία.

Στο τέλος κάθε στίχου
έβαζε δυο

Ή τρεις-
να δείξει την αδυναμία του να δώσει όλο που ήθελε το νόημα.

Φορούσε ένα παντελόνι βιαστικά, περπάταγε στο πάρκο.

Ανάμεσα από τις φιστικιές, κάτω από τον βροχερό ουρανό.

Φορούσε τις ιδέες του πάνω απ’ όλα.

Άκουγε τα κοτσύφια που τιτίβιζαν.

Στα χέρια του κάτι κλειδιά αχρείαστα- τι να ανοίξει;

Μετά
συναντούσε τους φίλους, έπιναν καφέ.

Και η ζωή κυλούσε χωρίς να εκμυστηρευτεί σε κείνους
τoν τρόπο που είχε να 'ναι μ' όλους κι όμως να 'ναι μοναχός..