Πίσω από τα τζάμια των παραθύρων ένα πρόσωπο σκεφτικό ακολουθεί την περιπέτεια

Χτίζουν τις πόλεις τους επιδιώκοντας να φτάσουνε τον ουρανό, χτίζουν τις πόλεις

σύμφωνα με το σχέδιο του άναρχου εγωισμού τους.

Ξεκουράζω τα μάτια μου· οι πολυκατοικίες

όταν τις κοιτώ μ' αλληθωρίζουν:

Μία, δύο, πέντε, οχτώ. Οι πρασιές τους

έχουν ανθεκτικά λουλούδια, βραχόκηπους- αλλά δεν ξέρω

πόσο ανθεκτικός είναι ένας άνθρωπος που εγκλωβισμένο θυμίζει.

Σκαρφάλωσα σε πολλές σκαλωσιές, η σπονδυλική μου στήλη κουράστηκε- έχτισα

το μέλλον των μονοκατοικιών – πονάει όλο το κορμί μου-

είμαι ο οικοδόμος του μέλλοντος. Σήμερα

γιορτάζω την απλοποίηση των πραγμάτων -όπως

να έχω βρει τον παρανομαστή που θέλω να τα διαιρέσω.

Οι στέγες                 

έχουν μια ρήση στον ορίζοντα.

Η βροχή επάνω τους κυλάει για να ανταμώσει την ουράνια μακρινή θάλασσα.

Πίσω από τα τζάμια των παραθύρων ένα πρόσωπο σκεφτικό ακολουθεί την περιπέτεια του φωτός που λιγοστεύει: βραδιάζει..

Χτίζουν τις πόλεις τους επιδιώκοντας να φτάσουνε τον ουρανό, χτίζουν τις πόλεις τους και όμως

στο τέλος όλες μοιάζουνε μακέτα κόλασης..