Όταν η σκέψη μου είναι βέλος που σκίζει τον άνεμο
Κι η νύχτα δένεται κόμπο στον σκοτεινό ουρανό
Έλα αγάπη να με συναντήσεις μες την βαριά καρδιά του χρόνου που φεύγει.
Τα φιλιά της ήταν γαλάζια σαν προσευχή.
Τόσο μικρή τόσο κεχριμπαρένια!
Την κράτησα στην αγκαλιά μου και φοβόμουν μην φύγει
Σαν ένα πουλί που πάντα θέλει να πετάξει μακριά.
Μετά χειμώνιασε κι όπως οι μέρες κόβουν την πόλη
Να στάξει αίμα και απονιά
Έφυγε από κοντά μου για να γίνει σκοτεινή καλογριούλα
Που ιδρύει δική της θρησκεία μυστηριακή..
27.12.2011
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου