Ένα ελάχιστο αεράκι

53.

Ένα ελάχιστο αεράκι κι απ’ την χώρα των φυτών
ένα συνεφαπτόμενο φως, αρχίζοντας
που μιλά να σωπαίνει.

Μέλισσες, σφήκες, μυγάκια
μελαχρινά,
πουλιά μικρά τι-
τιβίζοντας- λουλούδια
ωδικά, αποσαφηνίζοντας
το κραυγαλέο μεσημέρι.

Και η μέρα που άνοιξε σαν κόρη τα ματάκια της, εκεί
ψηλά στα ουράνια μπαλκόνια, να φανούν
που χρυσωθήκανε οι πεταλούδες της- Το θαύμα
το μεγάλο της αιώνιας ομορφιάς!

Κι εγώ
με ένστικτο πουλιών μιλώντας γαλάζια
διαιρέτης του θόλου, οπαδός
της φιλοσοφικής μοναξιάς
λέξεις φτιάχνω να την ψυχή μου ολοένα δυσκολεύουνε..