ΜΕ ΤΟΣΑ ΜΑΤΙΑ..

ΜΕ ΤΟΣΑ ΜΑΤΙΑ..

Στον ουρανό απελπισμένα πουλιά γράφοντας με την κιμωλία των σύννεφων ένα όχι-

Το απόγεμα στέκεται βαρυσήμαντο τώρα που τίποτα δεν ξέρουμε-

Που έχουμε πολλά να πούμε και πολλά από μας να αναιρεθούν-

Καλπάζοντας ο λόγος σαν ένα αφηνιασμένο αλογάκι που το απειλεί ο χρόνος.

Κι εκείνος που έλεγε: «Την φαντασία αφήστε μου, την φαντασία..»
μέσα στις τσέπες του έκρυβε άχρηστα πράγματα:
λεξιλόγια αρχαία που τα κουβαλούσε ολοζωής-
τι τα θελε;

Επέμενε να γράφει με τον αλλιώτικο τρόπο που έχουν οι άνεμοι
να ξεφυλλίζουν ένα εύρωστο ρόδο.

Τα λόγια του
παράξενα ηχούσαν μέσα σε μια γήινη προφορική ομορφιά
που επαγγέλλεται ασυναγώνιστα η κάθε Άνοιξη.

Δεν θα τον καταλάβαιναν- το ήξερε..

Έτσι οργάνωνε μέσα στις μοναξιές του εκείνα τα μυστήρια
λυρικά θέατρα των ιδεών.

Κάτι φορές σαν μισοτελειωμένες παρτιτούρες
μουσικών που λες τους πρόδωσε η ζωή.

Κι άφηνε πάντα πάνω στο τραπέζι τα γυαλιά του-

(Έτσι κι αλλιώς με τόσα μάτια που είχε να κοιτάζει
όλα τα έβλεπε πολυδιάστατα πικρά..)
19.4.2009