(Σικελιανός..)

65.

(Σικελιανός..)

Όσο και να κρατήσει αυτή η ζωή, η μέρα διαρκώς θα επαναλαμβάνεται- και τη νύχτα
θα την φέρνουν ξανά τα χιλιόχρονα άστρα.

Πού να πάμε δεν ξέρουμε..

Θα είναι στην ιωνική που ο χρόνος κρατάει ανεστραμμένα τα κάτοπτρα..
Μέσα κοιτάμε
που ρέει- ρέει σαν νερό- κι όμως να πιεις δεν σ’ αφήνει..

Γερνάει το σώμα και ο ορθωμένος Λεπέτυμνος
υψώνεται με μνήμες παιδικές να σε φιλοξενήσει..

Τι συνέβη εκεί; Πώς άγγιξες
την ποίηση; Πού βρήκες
το ξίφος των λέξεων; Πώς έκοψες
το σπλάχνο σου ακόμη;

Τώρα τα απογέματα σου λένε απ’ τις γλάστρες τα γεράνια
εκείνα που θα σου ‘λεγε η γιαγιά
ποτίζοντας τις τριανταφυλλιές και το αχνιστό τσιμέντο..

Και των ρημάτων το σώμα γλυκά
που σου απίθωσε μες την παλάμη ο Ποιητής!