ΘΕΑ..

ΘΕΑ..

Μαινάδα που θα με διαμελίσεις,
γυναίκα αψιά,
με πύρινες προθέσεις-
του κορμιού σου τα εδάφη είναι Ληλάντιο πεδίο·
θα με κατατροπώσεις απ’ τα ύψη που μες την ματιά μου στέκεσαι-
λέαινα!

Το χέρι ακόμα γράφει,
ελεητικά μπαίνει μες των αιώνων την άοκνη ησυχία
όπου πιάνει φυλλώματος άνεμο..

Ωραία που πλέει το κορμί μες τ’ απαλά σεντόνια!
Ο ύπνος του είναι επιφυλακτικός
θάνατος!

Πώς τις αρχαίες μουσικές κατανοούμε! πώς και η ψυχή
έχει ανεξερεύνητη ευαισθησία!

Πόσης αδιάβαστης ζωής μερίδιο σφετεριζόμαστε πριν να περάσουμε
κάποια στιγμή από την άλλη όχθη;

Κακότροπη, ασυγκατάνευτη Ήρα!
Οι επιβουλές σου ματωμένα κορμιά..

Τώρα αξίζω την σιωπή που σύναξα μέσα στις άπληστες υδρίες
των ημερών..

Κατέχω την άτρωτη αιώνια μουσική
που με ξεκλείδωσε
να φτάσω στο αμήν της κάθε νότας που χαρούμενη χτυπά
μέσα σε δρόμο, σε φεγγάρι, σε άνεμο
μέσα στο οξύτερο φως-
ωδική εθελοθυσία!