171.

171.

Αυτομολεί η ώρα απ’ την μέρα και (πώς να το πω;)
Το ωραίο τριαντάφυλλο αξίζει όσο χίλιες λέξεις-

Βαθαίνει με το άρωμά του μέσα στην εσπέρα.

Σπίθες βγάζει η καρδιά μου σαν
Σε άσμα λαϊκό.
Βλέπω καθαρότερα τώρα:

Βουνά μπαταρισμένα μέσα στο απόγεμα. Πάνω τους
Με μια ρομφαία ο άγγελος
Παλιός καραβοκύρης που τον κέρδισε η στεριά.

Ζωγραφίζω με τα χρώματα του Αυγούστου.

Οι ομοιοκαταληξίες της θάλασσας
Σκάζουν σιγά ,
Σαν φουντωμένες ορτανσίες!

Ψηλά καλά κρατεί ο αέρας!

Ασήμι κάστρο το φεγγάρι στα νερά!