93

93.

Είσαι μπροστά μου ανοιγμένη σαν μία ψυχή που δεν την πιστεύει κι ο άνεμος..

Είσαι μπροστά μου ανοιγμένη σαν μία σκέψη αχιβάδα που αν δεν προσέξεις θα σε εγκλωβίσει..

Ακούγεσαι κόκκινη και λευκή να ονειρεύεσαι πάνω από τα κάστρα του ύπνου..

Ακούγεσαι να μιλάς σαν μ’ εκείνους που πια δεν υπάρχουν..

Είσαι των επιφωνημάτων ο μίτος, η ζωντανή δροσιά
Που αναστατώνει τα μεστά τριαντάφυλλα.

Είσαι ο ύμνος του Αυγούστου που υπερασπίζεται μ’ όλο το πάθος του το καλοκαίρι..