ΥΠΝΟΣ

ΥΠΝΟΣ

Ακούω αυτό το βράδυ από μακριά: κυμαινόμενη νύχτα,
φεγγάρι μ’ έναν σάλαγο από τα όνειρα της τριξαλίδας.
Μία σοφία ύπνου μέσα στα μεσάνυχτα-
η σίγουρη κληματαριά,
κάτω της
ένα κλειστό κρεβάτι: βάρκα του ονειροπαρμού μου..
Βλέπω μία την ψυχή μου-
περπατεί
μες τα άδεια δωμάτια
του αιώνα-
βρίζοντας τόσο μυαλό μπαγιάτικο
μες τα κρανία των ανθρώπων.
Γύρευα την δικαιοσύνη-πόλεμος-
γύρευα την αγάπη- η κακία!

Ο εαυτός μου ένας θεέ μου!
πώς να τα βγάλει πέρα με ένα μηδέν
που τείνει στ’ άπειρο;
Δέχεται τόσους αριθμούς να ζευγαρώσει που, στο τέλος,
βγαίνει μπαστάρδικο αποτέλεσμα από μνήμες που απώλεσαν
την πιο δική μου ευτυχία.

Όταν οι ώρες μου θελήσανε αρίθμηση….

Αυλίδα 10/8/82