108

108.

Διαβάζοντας κι άλλο μέσα μου, κι άλλο, κι άλλο
Κατέληξα πώς να με κάψει η θέληση και να είμαι
Των ρημάτων ο ρημαγμένος-
Που δεν μπορεί το δράμα του να συγκινήσει κιόλας.

Γιατί εκείνος που αφιερώνεται για να καεί
Κι ας καίγεται δεν λέγεται
Με λόγια ο πόνος του..

Κι αυτό
Που θέλησε να υπηρετεί
Σαν από δρόμο μυστικό προς τον βασανισμό τον πάει
Του ίδιου του εαυτού..

Πάντως φεγγάρια

Πάνω μου σταθήκανε
Και κάναν τις σελίδες μου γλαυκές..

Στην προκυμαία
Καράβια αργούν και υπομονετικά
Στοχάζονται τα μακρινά ταξίδια.

Βραδιές που περπατώ
Πλάι στον μόλο, με μυαλό
Παρμένο απ’ τις έννοιες.

Και μου είναι μοίρα η θέληση- όσο
Κι αν θέλει κατορθώνω,
Μες από λέξεις, και την τελευταία στιγμή, να σώζομαι..

Να επικοινωνώ με θρύλους
Άλλων καιρών..

Τότε που είναι
Το κάθε ‘να λουλούδι ωδικό
Και στην καρδιά το άρωμά του απευθείας πάει..

Γιατί με φως κι από το φως θα ερμηνεύεται
Πάντα η ζωή..

Σαν τώρα που είναι
Από το άλφα να κατανοώ το ωμέγα μου

Δίχως να λέω και μόνο να σωπαίνω..