Το τούνελ που βγάζει στην άλλη άκρη της γης…

Απ’ τ’ όνειρό μου έπεφτα, από την σκοτεινή μου

αφοσίωση

Προσηλωμένος στο ιερατικό ημίφως που με οδήγησε

πέρα

Απ’ της πραγματικότητας τα νώτα- ψάχνοντας

Πάντα για μια λύτρωση που από κάπου έρχεται

Που κανείς δεν ορίζει..

                                      Και τότε

Μες από την ξαγρύπνια μου ίσως, μες απ’ την παιδωμή

Μες τα σεντόνια κάθιδρος να φέρνω

γύρους στο κρεβάτι, ένας αέρας

Τυχοδιώκτης με άρπαξε, να με σηκώσει

Ψηλά, εκεί που τα ανθρώπινα

έχουν μηδενικό μέτρο, στο ύψος

μιας αστραπής που αφήνει τα εγκυμονούντα σύννεφα να παίζουν

Με την απειλή, εκεί

Που μια σκοτεινή τρύπα όπως εκείνες που αναμασούν το κοφτερό διάστημα και καταπίνουν

Την τάξη αυτή που ξέρουμε – εκεί

Με έφερε, παραδομένο

Χωρίς δυνάμεις να γευτώ

ένα ταξίδι αλλιώτικο, ένα ταξίδι

Και να βρεθώ στο χείλος της αβύσσου, στην άλλη

Άκρη της γης, στο ασύνορο

διάστημα, να δω

Που δεν βλέπουν οι άλλοι, να θελήσω

Εθελούσια να βυθιστώ στον πόλεμο

αυτόν που φέρνει τα άστρα

Σχεδόν έως το μαξιλάρι μου, και να αυτομολήσω

Σ’ αυτόν το ένθεο κόσμο μιας λυτρωτικής

αποκάλυψης, βασιλεύοντας

πάνω σε ποίμνια λέξεων και σε στίχων

κατορθωμένες λάμψεις!