28 Οκτωβρίου 2014

Δίνω την συγκατάθεσή μου σε κείνα που μυρίζουν ηθική και αθωότητα.

Οι καραμέλες των αισθήσεων

με τραβούν προς το ησύχασμα

κάτω από το φθινοπωρινό ταξίδι προς το παραμύθι που σαρκώνεται.

Σουρεάλ βροχούλα που αποβαίνει μοιραία μεταμοντέρνα.

Που λέτε και που λέω.

Όπως παίρνει σχήμα η γλώσσα ανάμεσα

σε πολλαπλά τραύματα που την καθιστούν

νωθρή

και δεν χωρά αμφιβολία

ότι θα συρρικνωθεί

παρότι δεν το επιθυμούμε

ούτε το επιθυμείτε

κι εσείς..

Ποιά νίκη λοιπόν και ποιά αντίσταση όταν πωλούνται όλα άρδην μην

αφήνοντας

ένα ίχνος στην ιστορία άλλο από της διαρκούς προδοσίας;

Ακούω στο μέλλον οιμωγές και κλάματα πατριωτικά που ξεπερνούν

τα οπλοπολυβόλα

στον χορό των ριπών, ανοίγοντας

πληγές που χαίνουν ως την επική στιγμή

που το έθνος πάλι ξυπνάει…