Η Απλότητα…

Λερώνω την πραγματικότητα με το μπαρούτι μου

Αιφνιδιάζω τις σιωπές σπώντας

κάτι σαν μπαχαρικό στον αέρα

Μια καταβύθιση ορίζω, μια εισβολή

Στα άδυτα του φεγγαριού, στην πλατιά όρεξη

των φυτών

Ψιχαλίζει

Τα αόρατα σώματα της σκέψης σκοτώνουν την ταραχή που κλαίει

Πάνω στα κλωνάρια των δέντρων καθώς νυχτώνει και οι καλικάντζαροι

Του σκότους γελούν κι εκστασιάζονται κάτω απ’το ημίφως του Σαββάτου.

Έφυγα από τα τετράδια, έφυγα από την οθόνη που σμίκρυνε

Τα πάντα να συνθλιβούν στο χείλος μια επικοινωνίας που φτάνει

χωλή στο όριο μιας εξαπάτησης..

Μου απίστησαν όλα.

Προσδοκώ μια ενότητα που θα προστατεύσει τα πράγματα

Μες την αγρύπνια, μες του ύπνου τις σπηλιές, αβροφώτιστες

Απ’το λίγο φεγγάρι.

Η αφή κάνει προσιτή την Αλήθεια.

Στο εργαστήριο της επαφής τα σκεύη των αισθήσεων αστράφτουν και

με οδηγούν στο άσφαλτο συμπέρασμα να ακολουθώ την Απλότητα

μέχρις θανάτου..