Στην πέρα μνήμη…

Τα δόντια μου μασούν λιθάρια τα χέρια μου κομματιάζουν καθρέφτες

αλλά τίποτα δεν αναιρείται από την σειρά των γεγονότων, η ιστορία

ανοίγει σαν ένας μακάβριος λάκκος

που πέφτει μέσα του η σειρά των ημερών.

Τα έθνη τυλίγονται με δάφνες που μαραμένες απηχούν μια λύπη λεπτή.

Κάτω από την γη συνεννοούνται μυστικά τα κόκαλα

των νικητών και των ηττημένων.

Οι πόλεμοι πέρασαν –οι πόλεμοι έδωσαν

την σειρά τους σε νέους πολέμους.

Δουλεύει η μηχανή.

Το χάος κυοφορεί χάος-χαίρε ντουνιά!

Κλέβω μίσχους λουλουδιών και ονειρεύομαι κορίτσια

που μοσχοβολούν όπως η Άνοιξη

για να επιβιώσω.

Όμως σε μακρινούς μέσα ύπνους, κάτω από τις λερωμένες κουβέρτες, τα όνειρα

γίνονται εφιάλτης, και ακούγονται πολυβόλα

που βάλουν κατά της ελευθερίας του κόσμου-

στην πέρα μνήμη, στο διάσελο

που θέλει να υπάρξει, πέρα από σκηνοθεσίες,

κάποτε, ο Ποιητής..