Ίσως χαθούνε οι λέξεις μας
σε εποχές που αναστατώνουν τα πάντα
Μπορεί κι η γλώσσα μας να μην μιλιέται κάποτε
Μπορεί να γίνει
όπως λατινικό μαραμένο δέντρο
Που τα αόρατα κλαδιά του
εκτείνονται
σαν πανσπερμία που δεν τελειώνει
Μπορεί να αξιωθούμε να αντλήσουμε
συμπεράσματα αλήθειας
κι η γνώση μας
να ιριδίζει κάτω απ’ τον κουφό ήλιο
Κι ίσως μείνει
Ένας κίονας,
μονάχα ένας
Που να μαρτυρά
την θέση όπου ψήλωνε ο ναός
Και κάτω από την σκέπη του
Ευδοκιμήσαμε κι εμείς
και νιώσαμε
τον σφυγμό των μακρινών μας προγόνων..
Αναρτήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου