ΣΥΝΤΥΧΙΑ ΤΟΥ ΤΟΠΙΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΧΙΜΑΙΡΑ..

Οι μέρες γεμίζουν μπαρούτι καλοκαιριού
Τονίζονται αναγκαστικά στην λήγουσα και χλιμιντρούν
Σαν άλογα αφηνιασμένα που τα γκέμια τους
κοντεύουν να κοπούν απ’ την προσπάθεια
Να φτάσουν τον ήλιο.
Χλευάζουν την ηρεμία του τοπίου μιας
Και η νηφαλιότητα δεν τους ταιριάζει μόνο
Βαριανασαίνουν τσακίζοντας τα κλαράκια των μικρών πεύκων
Που φύτρωσαν στην πέρα πλαγιά.
Οι προγάστορες άνεμοι σπέρνουν το ντελίριο της ψυχής τους
Σχεδόν ως την θάλασσα, εκεί που
Η ακτογραμμή συντρίβεται βίαια
μες του απογεύματος την ιστορία.
Κοντά στα δέντρα λογαριάζονται τα κέρδη των πουλιών-
Μικροί κελαηδισμοί που τρυπούν το χιτώνιο των σύκων
Και βαραίνουν με γλύκα σακχάρεως την σιωπή
προ του απογευματινού ύπνου.
Τα δευτερόλεπτα ταριχεύουν την σοφία των μυρμηγκιών
Και για τους τζίτζικες μένει μια άξεστη μονοτονία μπάντας
να κανοναρχεί πάντα sτον ίδιο σκοπό.
Αλλού γι’ αλλού στοχεύουνε α χελιδόνια.
Η πέτρα σύναξε θανατερή ζέστα και την απίθωσε
στην γη που τρέμει από τον πυρετό της.
Βλέπω το κάρβουνο στα έγκατά της να ωριμάζει λάβα που έρχεται.
Τα μάτια  μου πηδούν όπως πυγολαμπίδες.
Φέτες φεγγαριού μετά απλώνει η νύχτα
Στον ουρανό και τινάζουν τα λευκά σεντόνια τους οι μέλισσες των ονείρων.
Γράφω σαν να πεθάνω κιόλας αύριο.
Παρά την εκκλησία που την κατοικήσανε ολόγυρα
αδέσποτες πεταλούδες.
Τα φρούτα τρίζουν το βράδυ και γίνονται γιγάντιοι κρατήρες
Απ’ όπου σταλάζει νέκταρ η χοϊκή ομορφιά.
Ανάμεσα στους κάμπους τ’ ουρανού μόνος κατάμονος θυσιάζομαι!