Οι μέρες…

Οι μέρες είναι παράξενες και πονηρές, που έλεγε η γιαγιά μου
Έχουν σουρεαλισμό που φοβάμαι
Ανοίγουν τα τεφτέρια τους συνωμοτικά και καταχωρούν
Την θλίψη μας, την ελπίδα, το λιγοστό θάρρος
Και την απόφαση μια μέρα να αντιστεκόμαστε
Ξεβολεμένοι, από τις ανέσεις τάχαμου, μιας νόθας ησυχίας.

Οι μέρες χτυπούν το τύμπανο της εξέγερσης
Καλούν σε εγρήγορση, υπαγορεύουν δικά τους λεξιλόγια
Και για την ιστορία του πράγματος είναι η ανάφλεξη πριν γίνει πράξη
Ενάντια στον υπερθετικό μιας οικουμενικής αδικίας.

Ο ποιητής έχει χρέος να επωμιστεί το βαρύ φέρετρο τους
Και να τις θάψει βαθιά, μέσα στο κοιμητήριο της παρότρυνσης
Ο ποιητής πρέπει να δει μακρύτερα από τον ιερέα
Εκεί όπου το μέλλον ζυγίζει κι είναι όλα σωστά.

Οι μέρες δεν είναι αυτό που ξέρετε και ξέρω
Οι μέρες έχουν κεντρί του σκορπιού
Και απειλούν με ιοβόλα εξόντωση
Αν δεν τις ασπαστείς με θέληση ανατροπής.

Οι μέρες είναι κλυδωνισμός της Ευρώπης
Οι μέρες όσα σαπίζουνε τα φτύνουν και φέρνουν νέες ιδέες
Οι μέρες ταριχεύουνε τις γερασμένες κοσμοθεωρίες
Κι αναζητούν τον νέο άρχοντα του φωτός..