Πολυπληθείς πόλεις κι αραιοκατοικημένες ψυχές.

Το λιγνό φως μοιράζει κλήρους και τυχαία
Πάλι το μεσημέρι ξεσκεπάζεται· αφήνει έκθετα
Τα διψασμένα λουλούδια
Τα δέντρα με τα στιλπνά φυλλώματα, την τρομερή ζέστα
Και τα λάστιχα των αυτοκινήτων που στριγγλίζουν
Βαριά βαθιά μες τον Ιούλιο.
Απόκοσμη πολυκοσμία. Τα λέω τραγικά
Καμιά φορά, όμως το ξέρω
Ότι για ένα άρωμα έμφασης
Ό,τι μένει σου μένει.
Χτυπάει το τηλέφωνο· κανείς δεν είναι
Που να φέρει μια χαρούμενη είδηση·
Η πόλη έχει μιζέρια· τα κτίριά της
Σκουριάζουν τον ομιλητικό σοβά.
Απαγκιστρώνονται όλα από την εποχή τους
Κι όμως ζουν μια πονεμένη διάρκεια.
Πολυπληθείς πόλεις κι αραιοκατοικημένες ψυχές.
Αντίδωρο η μανία της ποίησης.
Σαν ακαταλαβίστικο συμβάν
Που λαμβάνει χώρα
Από επαναστατική γύρη λουλουδιών που δεν μεταγλωττίζονται
Παρά μέσα στα μάτια μας.
Ψεκάζουν τον αέρα οι Ομορφιές κι οι μέσα
Κόσμοι μου αληθινά συγκλονίζονται!

                                                              13.7.2012