Να σου πω κάτι φεγγαρένιο κι ας με σκοτώσει η λάμψη των χειλιών σου

Να σου πω κάτι φεγγαρένιο κι ας με σκοτώσει η λάμψη των χειλιών σου

Να σου πω κάτι πολύτιμο       από κείνα

Που διαβουλεύονται οι ποιητές κρυφά με τον Θεό κι εκείνος

δεν τους παραδίνει τα μυστικά των λουλουδιών που έπλασε

Από μύρο ψυχής κι από σύννεφο..

Κατοικώ ένα σύμπαν από πυρακτωμένα αισθήματα

Ζω την έκρηξη

Των πλανητών του πάθους

Εκστατικός να με καταβροχθίζει η σιωπή

Κι ιεροφάντης στην αγάπη..

Οι νύχτες

ξεκαρφώνονται απ’ το στερέωμα και πέφτουν σιμά μου

Τις απομαγνητίζω και ζω μες απ’ τα στιλπνά μάτια τους

Ονειροπόλος που κομίζει νέες κοσμοθεωρίες

στον φθαρμένο ντουνιά.

Ποιώ σύνεση μην ανήκω

Πουθενά παρά μόνο στης Αλήθειας τα τάγματα

Πικραμένος απ’ τις κακεντρέχειες των ανθρώπων

Ρήτορας μιας παράξενης γαλήνης.

Φωνασκώ και μες τον νου μου πλημμυρίζει η θάλασσα

Γήινους κάμπους που θα έρθει ένα περίεργο πλοιάριο

Ονείρου να δεσπόζει πάνω από το τετριμμένο και που θέλει

να αναιρεθεί του κόσμου η μικρότητα κι άλλο ακόμα..