...

...

ΕΠΙΣΚΕΠΤΕΣ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ ΜΟΥ..

17 Ιουλίου 2012

Συγκλίνουν οι μέρες μας προς ένα φως που εκκολάπτει συντροφικότητα


Συγκλίνουν οι μέρες μας προς ένα φως που εκκολάπτει συντροφικότητα
κι η αγάπη γίνεται
δασκάλα
τρανή
στα μάτια των παιδιών αναγνώθω
την ηθική των παλαιικών μου αναζητήσεων
και στης Γυναίκας την καρδιά βρίσκω
την ευωδιά που αρμόζει
στις λέξεις που με δυνάστεψαν

Από ένα χωριό αγάπης έρχομαι
και σε πρωτεύουσα των σκέψεων πηγαίνω
άμαθος από πόλεμο που στήνουν
οι αντωνυμίες
εγώ εσύ αυτός
ποιος θα με βρει να χαϊδεύω
ένα λείο ξεκάθαρο βότσαλο
πλάι στην θάλασσα και να απολαμβάνω
το ήσυχο κύμα
και την καρδιά μου
που επιτέλους γαλήνεψε;..


2 σχόλια:

Δέσποινα Γιαννάκου είπε...

Όλη η αθωότητα στη ματιά τους ζωγραφισμένη !!
Στρατή είναι κουκλιά να τα χαίρεσαι !!
Κοίτα νάζι η μικρή !!
χαχα
γυναίκα γαρ !!
Όμορφο απόγευμα να έχεις !!!

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΡΕΛΗΣ είπε...

Δέσποινα
σ' ευχαριστώ!
Να μια ποίηση με μεγάλο αντίβαρο μέσα μου..
Καλή σου μέρα!

Ετικέτες

Αρχειοθήκη ιστολογίου