ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΟ ΠΟΡΤΡΑΙΤΟ ΤΗΣ ΠΟΛΗΣ..

Ανασαίνω βρόμικο αέρα των πόλεων, προχωρώ

μες τους λερούς δρόμους που δεν φέρνουν κανένα αποτέλεσμα.

Ο πατέρας μου κούρασε τόσο κορμί για να καταλήξει

σε ένα μελαγχολικό προσωπικό του φθινόπωρο.

Αλήθεια ποιός κατορθώνει σήμερα μια ιδιωτική όμορφη άνοιξη;

Όλοι οι ρήτορες είναι πια κουρασμένοι, όλοι οι λαγοί

μπάφιασαν να τρέχουν μέσα σ' ένα ασύνορο λιβάδι.

Και η ψυχή

κουράστηκε να ελπίζει-

θέλει να βγει απ' την κατάθλιψη, θέλει να δει την μοίρα

να είναι σημαίνουσα κάτι, να ωραία ζωή μας μιλά.

Τα τρένα είναι όπως σκουλήκια που τρυπάνε το κορμί της γερασμένης πρωτεύουσας.

Χωρίς καπνό πια, πάνε

να σμίξουν εκεί που οι μηχανές τους οργισμένες

καταπίνουν την ηλεκτρική δύναμη

και φτύνουν μια κίνηση που νομίζεις μα δεν είναι διάρκεια.

Αλλοδαποί ευθύνονται για την μιζέρια που χαρίσαμε

αφήνοντάς τους να στεγνώνουν όνειρα

στον δικό μας γέρικο ήλιο.

Οι γυναίκες ομόρφυναν κι άλλο.

Τόσο κομψές σαν να υπόσχονται

γραμμάτια της ηδονής,

τόσο λιγνές

που λικνίζονται όπως οι επηρμένες αψηλές λεύκες

που τινάζουν την χαίτη τους σαν ατίθασα καλοκαμωμένα αδάμαστα άλογα.

Και η πόλη κοιμάται.

Μετά.

Αφήνοντας τα πόδια της να εξέχουν

από το μικρό κρεβάτι

που τρίζει

γιατί και οι ελπίδες τρίζουν

και ποτέ δεν να έχουν κράτος

κι αντίκρισμα μέσα μας κατορθώσαμε..