Κολυμπάν’ μες τον αέρα δέντρα

Κολυμπάν’ μες τον αέρα δέντρα

και μια μουσική

δένει μ’ αόρατα δεσμά το σύμπαν.

Πρώτη Ιουλίου-
μεσημέρι ολοστρόγγυλο.

Πού πατώ και δεν είμαι
του κόσμου ετούτου

και με τα οράματά μου
εξέχω

μισός απ’ τον πλανήτη-

μόνος
και με παράξενη ειμαρμένη;

Κλονίζονται οι αλήθειες μου

κι όπως πονάει το αίμα

αν σε κεντήσει κεντρί του σκορπιού
πρήζονται

και είναι επιφορτισμένες με ίασης
κόπο οι λέξεις μου..

Με το μολύβι χαράσσω:

    Ένα ή δύο πουλιά
που επιβαρύνθηκαν

καλοκαίρι και είναι
όπως να πετούν
πάνω απ’ τα τείχη
τα αρχαία της Τίρυνθας..

                                                                        1.7.2012