Σ' αυτούς που πια δεν θα γυρίσουν...
Έξω από τον πίσω τοίχο του νεκροταφείου
Ένας λίγος αέρας που παίζει με τον τσακισμένο ευκάλυπτο
Λυγισμένα λόγια που πλέουν προς την θύμηση
Ότι εσύ ήσουν κάποτε μια αλήθεια κοντά μου
Τώρα ανασαίνω την σιωπή σου που σπρώχνει μια θλίψη προς το μέρος μου
Με το μολύβι ό,τι γράφω γίνεται σκούρο, κατάμαυρο
Και τα κόκαλα- αν αποσχηματιστούν από την αρχιτεκτονική τους, τι είναι τα κόκαλα;
Ούτε ένας ιστός να υψώσω μια σημαία ελπίδας ότι κάποτε θα σε συναντήσω αλλού…
Ούτε μια προσωπική λευκή απουσία…
5.7.2012
Αναρτήσεις
4 σχόλια:
Δεν χωράν λόγια σ αυτές τις απουσίες..καμιά φορά τις νιώθεις να σ' ακολουθούν σαν να μην έλειψαν ποτέ
σαν σκιά ,σαν πνοή.
Απαλά να περπατούν στου μυαλού τις μνήμες..
κι αναρωτιέσαι φορές αν σου φτάνει...
κι ίσως ένα παράπονο ξεχειλίζει ...
και συνεχίζονται ...
συνεχίζονται..
κι εκείνη η συνάντηση αμφίβολη μένει....
Καλό βράδυ Ποιητή !!!
Δέσποινα
πάντα πονούν οι απώλειες..
Αλλά μήπως η ζωή έτσι δεν είναι;
99 πίκρες και μία χαρά..
Κι όποιος αντέξει..
Γαμώτο..
Καλή σου μέρα!
ωραίο.. ΣΤρατή μου.. ωραίο!!
Ευχαριστώ Παρασκευή μου!
Δημοσίευση σχολίου