Ο ΦΙΛΟΣ..

Στον Βασίλη..


Ναι, ναι νιφάδες του χιονιού
ναι κι ο αέρας τις έπαιζε παιχνίδια
χαριτολογώντας ο αέρας, σφυρίζοντας
μες το μυαλό των πεύκων
ξετυλιγμένος από το μασούρι του βοριά!

Όπου να σε συναντήσω θα ‘σαι λυπημένος ρε φίλε,
στις εννιά το πρωί ή στις πέντε το απόγεμα,
αγγίζοντας με τα μάτια σου
αφηρημένα τον ορίζοντα..

Τότε ήταν ένα σπίτι στην οδό της εφηβείας μας.
Ο ουρανός ακόμη και τώρα
εφορμά απ’ το παράθυρό του
ανακατώνοντας πα’ στο τραπέζι μου τα ξεχασμένα
φιλιά, αισθήματα κι ατέλειωτα
ποιήματα..
Το μεσημέρι πίναμε ούζο στου Ηλία..

Τώρα είμαι σ’ ένα άλλο ανέκδοτο που το ακούει η χάρη σου μα δεν γελάει
σαν κάποτε. Ένα ρολόι έχει κάνει
την επανάσταση των ωρών.
Βλέπω συνέχεια λεπτοδείχτες, με σπαθιά στα χέρια·
αρνούνται να υποταγούν!

Ένα γράμμα σου…
Το άνοιξα βιαστικά να διαβάσω·
έπεσα στην παγίδα των μελαγχολικών σου ματιών
περπατώντας στους στίχους μου πάνω.

«Συλλογίσου πως
ένας άγγελος μας είχε μιλήσει για τους ανθρώπους-
φθινόπωρο στη Κηφισιά!»
«Πονάνε» μας έλεγε
«ποτέ δεν έχω ήσυχα όνειρα·
φτιάχνω ένα σχήμα ζωής που να χωρά
ο κάθε άνθρωπος·
κρατώντας στο χέρι του μια μικρή ζυγαριά
για τα λόγια και για τα έργα του» έλεγε…

Σκέψου, ρε φίλε,

κουκουλωθήκαμε με το σεντόνι στην στάση του ύπνου ενός ερωτευμένου·
από λίγη ζύμη είμαστε φτιαγμένοι αλλά
ζυμώνουμε ένα μεγάλο ψωμί..
Τώρα σου τεντώνω το δάχτυλο μέσα στον ήλιο
δείχνοντάς σου το μυστικό:

Είναι η ώρα δώδεκα στο ρολόι και σε λίγο αλλάζει ο χρόνος
φέρνοντάς σου ένα δώρο ελπίδας!
Αυτή είναι η πόρτα·
Μπες!..

Καλή σου ώρα!
13.2.1982