Σόνι και καλά, με την κάνη του όπλου στον κρόταφο, έφυγε αυτό το απόγεμα.
Με το στανιό έδιωξα τις ώρες απ’ το σπίτι μου
απ’ το δωμάτιο με το παράθυρο και τα λουλούδια πάνω στο γραφείο.
Μετά μίλησε η νυχτερίδα· ο χορός της
όλο νούμερα οχτώ στον αέρα..
«Πού πας στα τυφλά άνθρωπέ μου; Θα σκοντάψεις..»
Το κρασί γέμισε τα ποτήρια·
Είδα την λύπη να βολτάρει μέσα στο αλσύλλιο του νου μου·
ήταν χειμώνας.
«Στην υγειά μας! Να τσουγκρίσουμε!»
Μετά θόρυβος και γέλια δυνατά·
κλείνοντας με ορμή τις πόρτες·
σπάζοντας πιάτα·
ένα παλιό ζεϊμπέκικο και ο μάγκας χορεύει χαρμανιασμένος μ’ ένα
αναμμένο τσιγάρο στα χείλια.
Ρίχνει τις βόλτες του·
οι φίλοι τον χειροκροτούν·
είναι μεθυσμένη η νύχτα· έχει
σταθεί έξω από το θορυβοποιείο μου
κι ακούει.
Έριξε μια γερή στράκα στο αγοροκορίστικο ποδάρι της·
ζήλεψα τα χυτά της πόδια·
μου θύμισαν:
ο Ιούλης του περασμένου χρόνου-
την είχα ξαπλώσει ανάμεσα στα σπαρμένα βράχια της παραλίας
χάμω
στην άμμο
για φιλιά και πυρετούς ερώτων δυνατούς!
«Ακούω το μεράκι σου!»
Λες να είναι ακόμα η λύπη μου;
Αυτή η γεροντοκόρη που με φόβισε, από την εφηβεία, τώρα
δεν καταδέχεται ούτε ένα ποτηράκι αμβροσία
απ’ τα χέρια μου.
Για κραιπάλη και ποιήματα!
13.2.1982
Αναρτήσεις
2 σχόλια:
Σπρώχνουμε με αγένεια και με βια ακόμη τον χρόνο να φύγει να ξεκουμπιστεί επιτέλους.
Αλλά έρχεται το μεθύσι "τα οχτάρια", τα σπασίματα στο "θορυβοποιείο" (τι λέξη κι αυτή)ο χορός, ο αισθησιασμός από την ανάμνηση εκεί "στα σπαρμένα βράχια της παραλίας" η "γεροντοκόρη" όλων των αγοριών εφήβων όμως είναι εκεί πάντα ακατάδεκτη κι απόμακρη.
Με πήγες δεκαετίες πίσω Στρατή, αλλά με πήγες όμορφα κι αληθινά.
Καλή σου μέρα Στρατή.
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ
Λοιπόν άκου τώρα φίλε..
Καλημέρα κατ’ αρχήν!
Την εποχή που γράφτηκε το ποίημα ήμουν φαντάρος.
Πηγαινοερχόμουν Αθήνα- Θεσσαλονίκη, και, βαρεμένος όπως καταλαβαίνεις από όλα, έμενα κάτι φορές σε ένα φίλο που κάναμε γλέντια απίστευτα.
Λεφτά δεν είχαμε αλλά κάπως τα βολεύαμε που αν το σκεφτώ ούτε που ξέρω..
Είμαστε φίλοι όμως, δεν είχαμε χάσει ακόμα το λούστρο μας.
Τώρα τα άλλαξε όλα η ζωή.
Ο καθένας οχυρώθηκε στην ηχηρή μοναξιά του και οι άνθρωποι γίναμε καχύποπτοι και μαραζωμένοι.
Αλλά έχουμε την ποίηση φίλε, ‘έχουμε τον λόγο και αντέχουμε να διαβούμε απέναντι: στην αισιοδοξία για το αύριο..
Καλημέρες!
Δημοσίευση σχολίου